نوع انسان ها داراى روحى لطیف بوده و در مقابل حوادث، متأثر شده و واکنش نشان مى دهند. البته هر انسانى در طول عمر خود با حوادث تلخ و شیرینى روبرو خواهد شد که در وجود افراد کم و زیاد تأثیر مى گذارد و در زنان بیشتر از مردان شایع است، زیرا زن کانون عاطفه، محبت و عشق است، به همین جهت هنگام رویارویى با حوادث تاب و توان خویش را از دست مى دهد.
افسردگى نتیجة تأثیر مزمن غم و اندوه و بى تابى افراد هنگام روبرو شدن با سختى ها مى باشد.
بزرگ ترین مشکل افراد افسرده که این بیمارى را تشدید مى کند، یأس و نا امیدى و تاریک شدن آینده در نظر آنان است.
همه حق زندگى کردن را دارند، اما باید بدانند زندگى فانى و ناپایدار دنیا داراى بُرد و باخت و سود و زیان است، پس اگر بلایى مى آید، موجب عبرت و آگاهى مى شود و چنین باورى بسیارى از مشکلات در طول زندگى را حلّ یا آسان خواهد کرد.
مى توانیم حلّ این نکته و امید بخش در زندگى را از قرآن بخواهیم که در یک جملة کوتاه، ولى گویا و پر معنا مى فرماید: «هیچ مصیبتى (ناخواسته) در زمین و نه در وجود شما روی نمى دهد مگر این که همة آن ها قبل از آن که زمین را بیافرینیم، در «لوح محفوظ» ثبت شده است؛ و این امر براى خدا آسان است! این به خاطر آن است که براى آن چه از دست داده اید، تأسف نخورید و به آن چه به شما داده است، دل بسته و شادمان نباشید».[۱]
این معنا و تفسیر زهد است. وقتى انسان از آن چه از دست مى دهد، غمگین نباشد و به ان چه به دست مى آورد، شادمان نشود، زمینه هاى غم و اندوه از وجودش زایل خواهد شد و فردایى روشن و پر امید پیش رو خواهد داشت. در پایان توجه شما را به چند حدیث دربارة تأثیر و منافع حزن و اندوه جلب مى کنیم.
1ـ پیامبر گرامى اسلام(ص) فرمود: «هنگامى که گناهان مؤمن زیاد شود و از عمل چیزى نماند که کفارة گناهانش شود، خداوند متعال او را به حزن و اندوه مبتلى مى کند تا کفارة گناهانش شود».[۲]
2ـ ابوبصیر مى گیود به امام صادق عرض کردم: جانم به فدایت، من غمگین و محزون مى شوم بدون آن که سبب و علّت آن را بدانم، حضرت فرمود: «شادى و غمى که سراغ شما مى آید از طرف ما مى باشد».[۳] البته این نکته شابد به این دلیل باشد که عملکرد ما که شیعه و مسلمانیم، موجب این حالت مى شود.
3ـ امام صادق(ع) فرمود: «هنگامى که جبرئیل به حضور آدم(ع) نمى رسید او دچار حزن و غم و اندوه مى شد. حضرت آدم در شکایتى به جبرئیل مسئله را بیان کرد، جبرئیل گفت: هر هنگام که اندوهگین شدى بگو: لا حول و لا قوّة الاّ بالله».[۴]
پی نوشت ها:
[۱] حدید (57) آیة 22 و 23).
[۲] سفینه البحار، ج 1، مادة حزن، ص 249.
[۳] همان.
[۴] همان.